İki yaşındaki kızım, benden günde neredeyse yüz kez dondurma istiyor. Etkili olması için abarttığımı sanıyorsunuz; ama hiç abartmıyorum. Sabah kalktığı andan itibaren başlıyor; kahvaltıda dondurma yemek istiyor. (Hayır diyorum.) Sabah ile öğle arasındaki sürede defalarca soruyor. Öğle yemeğinde aperitif olarak istiyor. Annem onunla ilgilenirken istiyor (Ne mutlu bana ki bu sırra vakıf olmuyorum; çünkü o sırada yetişkinlerin dünyasında ders veriyorum!); atıştırmalık olarak istiyor; akşam yemeğinde istiyor ve gün içinde yaklaşık 70 farklı durumda istiyor. Bazen, dehşet taktikleri uyguluyor; biz sinirden titreyinceye kadar tekme atıp bağırıyor. Bazen de en tatlı gülücükleri saçıyor.
Günde yüz kez (Bu sayıyı yuvarladım; sanırım bundan da çok.) sormasına rağmen, iki ya da üç günde bir dondurma yiyebiliyor. Bazen birkaç gün süreyle her gün direncimi kırıyor. Şimdi siz bu yazının ebeveyn teknikleri (ne yapılmaması gerektiği) hakkında olduğunu düşünmeye başlamadan önce belirteyim ki, yeni yürümeye başlayan bu inatçı çocuğu yalnızca bir örnek olarak kullanıyorum. Ne yapılması gerektiğine ilişkin bir örnek. Evet, hatta sizin bile izlemeniz gereken bir örnek.
Kızımın başarı oranı nedir? İyi bir günde yüzde bir. Yüzde 99 başarısız. Çeşitli yöntemler deniyor; ama 100 denemenin 99’unda yöntemin işe yaramadığını görüyor. Ama, hemen her gün, çok az da olsa, istediği şeyi elde ediyor.
Neden? İnceleyelim. Yaptığı talepte, bana rengi ve tadı ayrıntılı olarak anlatıyor. Öncelikle, ne istediğini çok net söylüyor. Sabahın erken saatlerinde başlıyor ve geceye kadar durmuyor. Aslında, babasına benden daha çok baskı yapıyor; çünkü onun daha yumuşak kalpli olduğunu ve talebinin iletilmesi gereken uygun kişinin o olduğunu biliyor.