Ancak o konserde birsheyler ters gitti. Daha ilk birkaç Satiri çalmishti ki kemanin tellerinden bir tanesi koptu. Telin kopma sesini duyabilmek mümkündü, salonun bir ucuna Tabancadan firlayan kursun gibi gitmishti ses. O sesin ne anlama Geldigi konusunda yanilmak imkansizdi. Ve bunun akabinde ne Yapilmasi gerektigi konusunda da…
O gece orda olan insanlar kendi kendilerine shöyle Düshündüler : “Anlamishtik ki, yeniden ayaga kalkmasi, atelleri yeniden takmasi, koltuk degneklerini almasi, yavash yavash sahne arkasina gitmesi ve ya yeni bir keman bulmasi ya da yeni bir tel takmasi gerekecekti”
Ama o öyle yapmadi. Bunun yerine bir dakika kadar bekledi,gözlerini kapadi ve sonra shefe yeniden bashlamasi için isharet verdi. Orkestra bashladi ve o kaldigi yerden devam etti. Ve daha evvel hiç görülmemish bir tutku, güç ve saflikla çaldi. Elbette herkes bilmektedir ki senfonik bir eseri sadece 3 telle çalmak imkansizdir. Bunu ben de bilirim, sen de bilirsin, herkes bilir.
Ama o gece Itzhak Perlman bilmeyi reddetmishti. Onu Parçayi kafasinda molüde ederken, degishtirirken ve yeniden Bestelerken görebilirdiniz. Bir noktada, telleri nerdeyse yeniden tonlamishçasina sesler çikarmaktaydi kemandan, daha evvel hiç vermedikleri sesleri vermelerini saglamak için…